20 marca 2016 r. Warszawa.

 

Jeszcze kilka wyjaśnień do komentarza listu Kiszczaka.

Tak to już jest, że nie można w krótkim komentarzu rozwinąć wszystkich wątków związanych z niezwykle skomplikowanymi okolicznościami zbrodni na księdzu Jerzym. Ponieważ pojawiło się kilka wątpliwości, a nawet zarzutów, postanowiłem napisać o tych niezbyt jeszcze jasnych aspektach. Pytano mnie jak wytłumaczyć fakt, że emerytowany generał akurat po upływie 18 lat od toruńskiego procesu postanowił tak ostro skrytykować próby jego podważania. Jeśli zatem po lekturze mojego komentarza, z początku marca 2016 roku nie jest to dostatecznie jasne, postaram się nieco precyzyjniej rozwinąć tę oraz kilka innych kwestii. W świetle ostatnich wydarzeń związanych z szafą Kiszczaka, wyraźnie widać, że takie zachowanie generała było aktem uprzedzającym, mającym zapobiec dalszym niebezpiecznym igraszkom IPN. Dziś powszechnie już wiadomo, że w Magdalence, czy też w willi na ul. Zawrat, zawarto układ zapewniający generałom zarówno tytuł ludzi honoru, jak i pełne dożywotnie bezpieczeństwo. Co więc tak niepokoiło generała w 2003 roku? Moim zdaniem, odpowiedzi należy szukać w samym IPN, a konkretnie w jego przyzwoleniu na to właśnie śledztwo prokuratorskie. Przypomnę, prezesem tej instytucji był wówczas Leon Kieres, dzisiejszy sędzia Trybunału Konstytucyjnego. Jednakże realnych źródeł umocowań prokuratora IPN, (Witkowskiego) który zaatakował Kiszczaka trzeba upatrywać w składzie rady Instytutu. To właśnie z nią związana jest tajemnica przesilenia, do jakiego doszło pomiędzy stronami układu z Magdalenki. Przychodzi mi na myśl, że otwartym listem  Kiszczak dyskretnie przypomina mocodawcom prokuratora Witkowskiego (kimkolwiek oni byli) i daje do zrozumienia, że próby ukazania w innym świetle okoliczności zbrodni, dziś przez wielu nazwanej zbrodnią założycielską III RP, są działaniem „jałowym”.

 Jestem przekonany, że ujawnione ostatnio materiały są jedynie próbką tego wszystkiego, co zgromadzono na każdą ze stron układających się w Magdalence. W 2003 roku generał tylko sygnalizował sygnatariuszom, że w tej sprawie nikt nie może posunąć się dalej niż to ustalono w Toruniu. To, jak się wydaje w pełni zasadne ostrzeżenie, jest jedynym usprawiedliwieniem niemocy jakiej doświadczają wszyscy, którzy z mniej lub bardziej zasadnych powodów chcą podważyć toruńskie decyzje. Nie, żebym popierał, czy ganił w tym momencie akurat prokuratora Witkowskiego, czy jego licznych już apologetów. Zdecydowanie nie, to przecież dzięki aktywności tych osób można dziś podać w wątpliwość wiele z uzgodnionych w Toruniu szczegółów przyjętej tam wersji zbrodni. Paradoksalnie, również działalność Witkowskiego jest dla sprawy bardzo pożyteczna i gdyby nie zasygnalizowany finał tego dochodzenia, czyli planowane oskarżenie tylko jednej ze stron układu z Magdalenki, należałoby ją poprzeć. Jestem świadkiem wydarzeń poprzedzających przygotowania do morderstwa księdza, po wielokroć opisywałem już niemal wszystkie znane mi jej mechanizmy i związane z nimi okoliczności. Zapewniam, cała moja wiedza jednoznacznie przeczy dotychczasowym  ustaleniom, zarówno tym oficjalnym, Kiszczakowym, jak i niektórym z dokonanych przez prok. Witkowskiego. Twierdzę, że ani jeden ani drugi „śledczy” nie byli zainteresowani rzetelnym, wieloaspektowym dochodzeniem. Dziś wiem też, (niestety) że żadna ze stron nie była i (jeśli, pomimo zmiany władzy pozostaną w mocy okrągłostołowe pakty) nie będzie nim zainteresowana. To, co aktualnie obserwujemy, jest dalszym ciągiem rozgrywek między frakcjami służb, co ciekawe, nadal precyzyjnie monitorujących środowisko księdza Jerzego. Kiszczak w 1984 roku poruszył kilka resortów, żeby udowodnić, że nie ma nic wspólnego z tą zbrodnią. Natomiast Witkowski kilka lat później z jakiegoś powodu postanowił udowodnić, że jest wprost przeciwnie. Ani jedno, ani drugie śledztwo nie miało nic wspólnego z dążeniem do ukazania pełnej prawdy o tej zbrodni. Warto jeszcze wspomnieć, że o ile Kiszczak dysponował większym zbiorem informacji „w sprawie”, (i zapewne zachował wystarczające na to dowody) to już prok. Witkowski sprawia wrażenie dziecka poruszającego się we mgle.

Jestem pewny, że dotarły do niego wszystkie moje głoszone do tej pory tezy, ale mimo to nie jest on w stanie zabrać głosu w tej sprawie. Nie robi tego nie tylko dlatego, że z jego biurka wypłynęło już i tak zbyt wiele faktów. (za co już teraz powinna grozić mu konkretna odpowiedzialność). Gdybyż  to jednak była jedyna przeszkoda, to jego wyznawcy jak choćby red. Sumliński, czy prof. Polak, dawno już zabraliby głos żeby mnie i to co głoszę publicznie zdezawuować. Nie robią tego, ponieważ uświadomili sobie znaczenie moich świadectw. Jak wspomniałem, moja osoba oraz to o czym mówię i piszę dowodzi bowiem, że ani jedna ani druga ekipa nie przeprowadziła rzetelnego śledztwa! Panowie śledczy, czy też ich reprezentanci milczą już od wielu miesięcy i co więcej nie znajduje się nikt, kto podjąłby choć próbę polemiki ze mną. 

Opisałem dość szczegółowo (z wielu powodów nadal oszczędnie) i podałem do publicznej wiadomości, wszystkie podnoszone zarówno przez Kiszczaka jak i Witkowskiego wątki tej sprawy. Spodziewałem się, że pojawią się próby ich zdyskredytowania, albo krytyki, ale jakoś nie dzieje się nic... Aż korci mnie powiedzieć, jak to kiedyś zrobiła córka senatora Romaszewskiego „spróbujcie ze mną”… Zdaję sobie oczywiście sprawę, że zachowano jeszcze papier z tamtych czasów i atrament zapewne też. Uważam jednak, że drukarze i pisarze Kiszczaka (oraz zwalczających go frakcji) nie są już tak sprawni. Ktoś, układając kiedyś scenariusz tej zbrodni, na jakimś etapie jej planowania, podjął odpowiednie decyzje również w stosunku do mojej osoby i roli. Zapewne z powodu presji czasu, po nagłośnieniu planów wyjazdu księdza do Rzymu, określono pośpiesznie ramowe warunki, niezbędne dla zachowania dyskrecji wykonawcom „zadania”. Specjaliści od rozgrywania otoczenia księdza Jerzego dokonali odpowiednich, domykających te przygotowania zabiegów, a pozostałości po tych czynnościach starannie pozamiatali. Jestem pewny, że te zmiotki nie są już w zasięgu dzisiejszych manipulatorów. Owszem, można jeszcze spreparować jakiś papier, jakieś tam zeznanie, ale ułożyć fikcyjne konkrety pod moją wiedzę nie będzie już tak łatwo. Być może strategia wybiórczego szkalowania najbliższego otoczenia księdza Jerzego, przy pomocy odpowiednio dobranych autorytetów, będzie tu jedyną skuteczną metodą. O ile jednak można zbagatelizować i zamilczać moją osobę, to już funkcjonujące w przestrzeni internetowej świadectwa trzeba będzie kiedyś w odpowiedni sposób zinterpretować, albo zanegować. Twierdzę, że nie będzie to łatwe. Oczywiście spodziewam się, że wcześniej czy później ktoś z zainteresowanych ogłosi, że skoro bronię zniesławionego (nawet przez bohaterskiego księdza) Chrostowskiego to sam muszę mieć jakieś związki ze służbami. Może więc wyjaśnię tu na potrzeby tych rozważań, że: Nigdy nie byłem robotnikiem, nie należałem więc do żadnych związków zawodowych. Nigdy nie należałem do żadnej partii, nigdy też, aż do czasu poznania otoczenia księdza Jerzego nie miałem styczności z żadnym politykiem. Nie miałem też nigdy żadnego konfliktu z prawem. W czasach PRL nie wyjeżdżałem na tzw. zachód. Zajmowałem się natomiast wrogą dla ludowego państwa prywatną działalnością gospodarczą (kiedy poznałem księdza byłem tzw. badylarzem). Uczyłem się dość długo, bo aż 18 lat, kończąc kolejno (w systemie dziennym) kilka szkół zawodowych. Pomimo, że lat nauki wystarczyło by i dziś na doktorat, swoją edukację zakończyłem na maturze i co za tym idzie nie mogłem się uwikłać w uczelniane donosicielstwo. Nie mam nałogów, a w sakramentalnym związku, jako ojciec dwójki dzieci pozostaję od ponad 40 lat. Choć oczywiście nie jestem człowiekiem bezgrzesznym, to każdy przyzna, że trzeba nieźle pomajstrować, żeby znaleźć tu jakiś wiarygodny hak… Rzecz jasna, mam świadomość, że po moich ostatnich publikacjach hakownie działają już pełną parą. Zachowuję jednak ufność w Bożą opatrzność. Znam prawdę i wiem, że kiedy ujrzy ona światło dzienne (pytanie, kiedy?) wielu ludziom spadną z oczu łuski. (odsyłam do lektury mojego tekstu  Siloe - znaczy posłany) Za Izajaszem powtórzę jeszcze: „Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem”.

Mam, co przyznaję, kilka problemów z którymi nie potrafię sobie poradzić. Dotyczy to np. hierarchii  Kościoła w Polsce (może nawet nie tyle w Polsce, co w Warszawie). Hierarchiczna struktura Kościoła, działając według konkretnych reguł, nawet jeśli nie jest zależna od metropolii warszawskiej i tak w warszawskiej kurii będzie zasięgać wszelkich informacji związanych z podległym jej parafianinem. Czasem, kiedy na zaproszenie regionalnych środowisk kościelnych próbuję nagłośnić jakieś „drastyczne” okoliczności związane z księdzem Jerzym, wcześniej czy później, pomimo początkowego aplauzu nie jestem już powtórnie zapraszany. Dzieje się tak zapewne dlatego, że w Kurii ciągle zachowują wpływy „natchnieni obrońcy czci,” uwikłanych w okrągły stół biskupów oraz, co istotniejsze, stróże nieskazitelnej pamięci prymasa Glempa (której, nie wiedzieć czemu miałbym zagrażać?). W sprawy Kościoła staram się nie ingerować publicznie. Skoro Stolica Apostolska uznała, że w Kościele w Polsce wszystko jest jak należy, wzorem błogosławionego Jerzego przyjmuję, że gdybym i o czym złym wiedział, muszę (ćwicząc się w pokorze) zachować to dla siebie. Jest jednak sprawa księdza, którego skrytykowałem za bezpodstawne, publicznie wygłoszone oskarżenie o współudział Chrostowskiego w porwaniu księdza Jerzego. Wiem, że nie może ów ksiądz posiadać udokumentowanej wiedzy o rzekomej winie tego człowieka. Ktoś umiejętnie podsunął mu niczym nie poparte oszczerstwo, a ten uwierzył potwarcy. Nic jednak nie usprawiedliwia jego osobistego udziału w linczu wykonanym na kierowcy - w istocie przyjacielu księdza. Mam nadzieję, że jeszcze tu na ziemi, ten przecież zacny niegdyś kapłan zdoła naprawić skutki wywołane złym i od złego pochodzącym słowem. Dla opamiętania przywołam tu fragment z Listu do Koryntian: „Czy odważy się ktoś z was, gdy zdarzy się nieporozumienie z drugim, szukać sprawiedliwości u niesprawiedliwych, zamiast u świętych? Czy nie wiecie, że święci będą sędziami tego świata? Wy zaś, gdy macie sprawy doczesne do rozstrzygnięcia, sędziami waszymi czynicie ludzi za nic uważanych w Kościele”.

 

Kolejnym problemem o którym trzeba tu wspomnieć są dziennikarze i media. Z założenia nie szukam z nimi kontaktu i zachowuję daleko posunięty dystans do ludzi, którzy żyją z nagłaśniania sensacji, zwłaszcza jeśli sensację budują na pogłoskach. Od swoich rozmówców, jeśli już do mnie dotrą oczekuję, że będą przygotowani do rozmowy i wcześniej poświęcą trochę czasu na zebranie choćby ogólnie dostępnej wiedzy o interesującym ich zagadnieniu. Mam spore ograniczenia zdrowotne i nie mogę już sobie pozwolić na jałowe dyskusje, czy drobiazgowe przekonywanie do moich racji. Swoją wiedzę lokuję tylko tam, gdzie mogę się spodziewać, że zostanie ona kiedyś w sposób logiczny poukładana i wykorzystana (kiedy zaistnieją ku temu odpowiednie warunki). Nie mogę  niestety zachować obojętności, gdy jakiś dziennikarz (zwłaszcza uważający się za śledczego) posuwa się do bezceremonialnych oskarżeń, nie popartych rzetelnym własnym dochodzeniem. Tak było w przypadku Wojciecha Sumlińskiego, ulubieńca wielu przyzwoitych mediów. Ten utrzymujący się z sensacji publicysta pomimo, że nie był w stanie udowodnić swoich oskarżeń przed Sądem, nadal uporczywie pomawia o ciężką zbrodnię człowieka, który nie jest już w stanie sam się bronić. Słyszałem jak zwalał winę za niepomyślny dla siebie wyrok, na Sąd oraz IPN, który ponoć uniemożliwił dostęp do tzw. zbioru zastrzeżonego. Zapytam jednak, a co jeśli w tym zbiorze też nie będzie dokumentów potwierdzających agenturalną przeszłość kierowcy księdza?! Czy nadal ten pan będzie tkwił w uporze? Czy może uświadomi sobie w końcu, że złe nie poparte dowodami słowo zabija!!! Zadbałem o to, żeby pan Sumliński otrzymał moje świadectwo. Zapewniłem, że jestem gotów merytorycznie obalić każdy wysuwany przez niego argument obciążający Chrostowskiego, ale efektem było, jak w każdym innym przypadku - milczenie.

 

O przyczynach tego zjawiska napisałem powyżej. Reasumując ten wątek, nie jestem w stanie przyjąć krytyki, że atakuję bohaterów i bronię „esbeków”. Ci bohaterowie, choć być może nie są tego świadomi, sami stali się ofiarami dawnych „SB”. Jak nikt inny jestem zainteresowany wzruszeniem ustaleń toruńskich, ale uważam, że można tego dokonać jedynie w taki sposób, który umożliwi ukazanie całej prawdy i wszystkich winnych tej zbrodni. Jestem przekonany, że w odpowiednich warunkach politycznych mogą tego dokonać tylko ludzie nie związani z dawnymi  strukturami PRL. Takim, jeśli się znajdą i doczekam tego, jestem skłonny pomóc.

 

Adam Nowosad     Piszcie : Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.