Boże Ojcze, Stwórco świata, wszechmogący i miłosierny, który z miłości do nas posłałeś na świat swojego Syna jako lekarza dusz i ciał, spójrz na swoje dzieci, które w tym trudnym momencie niepewności i lęku w wielu regionach Europy i świata, zwracają się do Ciebie szukając siły, zbawienia i pocieszenia. Uwolnij nas od chorób i strachu, ulecz naszych chorych, pociesz ich rodziny, daj mądrość rządzącym, energię i siłę lekarzom, pielęgniarkom i wolontariuszom, życie wieczne zmarłym. Nie opuszczaj nas w chwili próby, ale uwolnij nas od wszelkiego zła. O to Cię prosimy, który z Synem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz na wieki.

Maryjo, Uzdrowicielko chorych i Matko nadziei, módl się za nami!

[otrzymane 24.03.2020 od Ojca Golli, SVD,
współbrata i wieloletniego przyjaciela Sługi Bożego Ojca Mariana Żelazka, SVD]

Ten wyjątkowo trudny czas, dla wszystkich, dla każdego w innym aspekcie, czas przewartościowywania tego co było, co uczyniliśmy i tego, co było w planach. Mówiliśmy "WSZYSTKO W RĘKACH BOGA!".

Jak nowych znaczeń te słowa nabrały. Jak nagle stały się modlitewnym zawołaniem, pociechą, uspokojeniem, nadzieją wypowiadaną głośno, do niedawna - niemal slogan, ot, powiedzonko pobożne. 

WSZYSTKO W RĘKACH BOGA. Modlimy się o zatrzymanie plagi, prosimy o ocalenie dla chorych, dla zarażonych, dla bliskich, dla siebie.

WSZYSTKO W RĘKACH BOGA. Rozmawiajcie z Nim jak najwięcej, w każdej wolnej chwiili, a tyle ich nagle przybyło, rozmawiajcie z Ojcem, proście, ufajcie w Jego opiekę. Nie uciekajcie wzrokiem od ludzi wokoło, od tych, co blisko, jak sąsiedzi, ktorym wielu nawet 'dzień dobry' latami skąpiło, pytajcie i dzielcie się , gdy komuś braknie chleba. Dzielcie się zainteresowaniem, rozmawiajcie przez telefon, piszcie serdeczne emaile, abyśmy czuli się wspólnotą ludzką, aby nikt nie czuł się odrzucony, samotny, w takim czasie... czasie czekania... na uzdrowienie, dla wszystkich. 

WSZYSTKO W RĘKACH BOGA. Niech żywi nadzieję, naszą ufność w tę Miłość Nieskończoną.
[atp, 19.03.2020]

Reportaż Bartosza Gawrona
z II Festiwalu Polskich Filmów Dokumentalnych
"REDUTY - ZBRODNIE - ECHA"
zorganizowanego w dniach 25-27.10.2019
w Nowym Jorku 
w Centrum Polsko-Słowiańskim
z okazji 80 rocznicy wybuchu II Wojny Światowej
przez Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy
i Fundację Kultury Wspólna Sprawa

CZĘŚĆ 1

CZĘŚĆ 2

Ponieważ żyli prawem wilka
historia o nich głucho milczy
(Herbert)

Jak przyznał Bierut, po 1945 r. komuniści w Polsce utrzymali się tylko dzięki sowieckim dywizjom. Walkę z nimi i z organami bezpieczeństwa nowej władzy podjęło ponad 200.000 Polaków, w tym ok. 20.000 z bronią w ręce.

Był to więc zryw narodowy porównywalny liczbowo z Powstaniem Styczniowym, który ostatnio coraz częściej uzyskuje miano Powstania Antykomunistycznego. Wojskowe struktury regionalne działały do końca lat 40-tych. 1 marca 1951 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie zamordowano ostatni IV Zarząd Główny Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, w tym jego szefa płk Łukasza Cieplińskiego skazanego na 5-krotną karę śmierci po wyjątkowo brutalnym 3-letnim śledztwie pod bezpośrednim nadzorem NKWD. Pod koniec lat 50-tych rozbito ostatnie oddziały polowe. Ostatni żołnierz sierż. Józef Franczak „Lalek” poległ w walce w 1963 r. Po śmierci odcięto mu głowę.

Bilans Powstania Antykomunistycznego to ok. 10.000 poległych, 25.000 zamordowanych, 50.000 wywiezionych na wschód, 250.000 osadzonych w więzieniach, obozach i kopalniach. Przez ciężki obóz w Jaworznie przeszło ponad 10.000 chłopców w wieku 16-21 lat. Niektórzy dostali wyroki dłuższe od własnego wieku, prawie wszyscy wyszli okaleczeni fizycznie lub ze zrujnowanym zdrowiem. To była patriotyczna elita już zdziesiątkowana przez wojnę. Jak dziś wyglądałaby Polska, gdyby tych strat nie było? Kto dziś nadawałby ton Unii Europejskiej?

OŚWIADCZENIE

Sekcji Pomorskiej Oddziału RTV
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy

w sprawie obrazy majestatu Prezydenta RP

Gdańsk 14.02.2020 r.

W związku z wydarzeniami zakłócającymi oficjalne, państwowe uroczystości 100 rocznicy obchodów zaślubin Polski z Morzem w Pucku z udziałem Prezydenta RP Andrzeja Dudy w dniu 10.02. br., my dziennikarze -członkowie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Sekcji Pomorskiej Oddziału Radiowo-Telewizyjnego wyrażamy w tej sprawie zdecydowany sprzeciw i oburzenie. Gdy Pan Prezydent, którego obecność nadawała najwyższą rangę tym uroczystościom, zmierzał w kierunku podium, z drugiego brzegu portowego basenu ruszyła fala okrzyków „będziesz siedział”, „wypad”, „kłamca”, „konstytucja”, jak również pojawiły się nieprzyzwoite inwektywy. Takie hasła docierały na drugi brzeg.

LIST OTWARTY 
Sekcji Pomorskiej Oddziału RTV 
Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy 

do Prezydent Miasta Gdańska
Pani Aleksandry Dulkiewicz 

Gdańsk 14.02.2020 r.

Członkowie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy są zaniepokojoni, wprowadzaniem do szkół średnich w Gdańsku programu pt. „Zdrovve Love”rekomendowanego jako programu zgodnego ze Standardami edukacji seksualnej w Europie a defacto programu seksualizacji naszej młodzieży. Powszechnie znane są skutki tej edukacji: przede wszystkim szerzenie się chorób przenoszonych drogą płciową wśród młodych ludzi oraz problemy z tożsamością seksualną. Wyniki badań wskazują, że zwiększa się w przypadku wczesnej inicjacji seksualnej niebezpieczeństwo zakażeń (chlamydie i HPV). Zakażenie najczęściej przebiega bezobjawowo i zwykle młode dziewczęta często nie zwracają na nie uwagi. Tymczasem odległe następstwa rozciągają się od niepłodności i ciąży ekotopowej, poprzez infekcje płodu, do nowotworów i śmierci pacjentki”. 

W USA rządowe badania na dziesiątkach tysięcy młodzieży w wieku od 14 do 18 lat pokazały, że rozchwianie seksualności w USA jest bezpośrednim destrukcyjnym skutkiem edukacji seksualnej typu B.

Gdybyśmy na przeciętnej polskiej ulicy zapytali przechodniów o najlepszego polskiego malarza, większość odpowiedzi oscylowałaby między Matejką a Kossakiem. Bardziej wyrobieni potrafiliby dodać, że Kossaków było trzech, ale nikt nie wyliczyłby precyzyjnie, że było aż ośmioro, malarzy i nie tylko: ojciec Juliusz, syn Wojciech i wnuk Jerzy, ale także brat Juliusza Leon oraz bliscy krewni Jerzego, czyli siostry Magdalena Samozwaniec i Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, brat stryjeczny Karol i córka Gloria. Juliusz urodził się w 1824 roku, Gloria zabłysnęła pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku. Tak liczna rodzinna galeria działająca przez 150 lat to światowy ewenement.

Kossakowie to także ludzie pióra. Wojciech jest autorem barwnych „Wspomnień” (400 stron, wyd. 1913 i 1971) i równie błyskotliwych listów (1500 stron, wyd.1985). Jego brat-bliźniak Tadeusz, major Wojska Polskiego, napisał pamiętnik z wojny polsko-bolszewickiej, córka Maria Pawlikowska-Jasnorzewska ponad 30 tomików poezji i dramatów (w 1998 roku ukazały się 900-stronicowe „Listy”), a jej siostra Magdalena Samozwaniec podobną liczbę książek satyryczno-obyczajowych. Córka Tadeusza, Zofia Kossak-Szczucka, autorka ponad czterdziestu powieści, głównie historycznych, doczekała nie tylko największej liczby wydań w kraju i za granicą, ale także muzeum.

ANNA T. PIETRASZEK, autorka filmów dokumentalnych,
szkoleniowiec reżyserii m.in. TV Trwam, himalaistka,
w rozmowie z MARKIEM GIZMAJEREM

          Na II Festiwalu Polskich Filmów Dokumentalnych Warszawa – Nowy Jork w Centrum Polsko-Słowiańskim 25-27 października zobaczyliśmy Pani „Niepotrzebnego świadka” i „Polskie Orlęta na pakistańskim niebie”. Nakręciła Pani 191 filmów. Jak zaczęła się ta przygoda z kamerą?

            Od agencji Interpress, która w latach 70-tych udostępniała kamery podróżnikom i alpinistom. Tak zaczynała Elżbieta Dzikowska, Stanisław Szwarc-Bronikowski, Szymon Wdowiak. Należałam do Polskiego Klubu Górskiego, dzięki czemu mogłam wyjeżdżać w najwyższe góry Azji. W tym celu trzeba też było mieć wyniki sportowe i samemu zarabiać na wyjazdy. Pracowaliśmy na wysokościach w brudzie, smogu, odorze farb. Myślałam o Łódzkiej Szkole Filmowej, ale na 200 chętnych czekały dwa miejsca, w tym jedno zarezerwowane dla dziecka „z układu”. Zrezygnowałam. Marzyłam o filmach o Polsce, ale Interpress nie był nimi zainteresowany, więc pierwszych 50 reportaży powstało w Azji. Trafiały do TVP i „demoludów”, gdzie zarabiali na nich wszyscy oprócz autorki. Dopiero w czasach „Solidarności” skończyłam dziennikarstwo na UW.

BARTOSZ GAWRON,
gość II Festiwalu Polskich Filmów Dokumentalnych w Nowym Jorku,
reżyser dokumentalista, reporter TV Trwam, wykładowca Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu,
uczestnik Międzynarodowych Motocyklowych Rajdów Katyńskich,
w rozmowie z MARKIEM GIZMAJEREM 

Od jak dawna uczestniczy Pan w Rajdach Katyńskich?

Wiosną 2008 roku poznałem komandora rajdów Wiktora Węgrzyna podczas nagrania programu o rajdach w Telewizji Trwam. Zaprzyjaźniliśmy się i już w sierpniu pierwszy raz wyjechałem na Wschód. Rajdy są organizowane corocznie od 2001 roku. Wiktor zmarł dwa lata temu w Chicago, obecnie komandorem jest Katarzyna Wróblewska. Cztery razy pojechałem na rajd z kamerą, w tym roku Telewizja Trwam emitowała 20 kilkuminutowych codziennych relacji „prosto z drogi”.

Dokąd jeździcie?

Dziś rajdy są rozbudowaną imprezą, w której motocykliści przemieszczają się różnymi trasami w różnych terminach. Standardowo odwiedzamy Ukrainę, Rosję, Białoruś i Litwę (ok. 6500 km), ale byliśmy też w Tobolsku, Wiedniu, rok temu w Gruzji. Najdalsza wyprawa dotarła do polskiej wsi Wierszyna nad Bajkałem, a kilku uczestników Rajdów Katyńskich dotarło aż na Magadan. Odwiedzamy dziesiątki różnych miejsc ważnych dla Polski i naszej historii, takich jak cmentarze, sanktuaria, pola bitew czy po prostu miejscowości, w których od pokoleń mieszkają Polacy. W tym roku główna grupa pojechała standardową trasą „Semper Fidelis”, druga ruszyła do Archangielska pod hasłem „Mogiłę pradziada ocal od zapomnienia”, a trzecia do miejsca polskiej wsi Huta Pieniacka całkowicie wymordowanej przez banderowców w 1944 roku. Jak co roku było około stu uczestników. W przyszłym roku z okazji 20-rocznicy pierwszego rajdu planujemy nie tylko standardową trasę, ale też podróż po USA śladami Wiktora Węgrzyna i innych wielkich Polaków i ważnych miejsc.

Autor zdjęć: Robert Łukaszewicz

FILMY ODKRYWAJĄ PRAWDĘ I UCZĄ ZWYCIĘŻAĆ

W dniach 25-27 października w Centrum Polsko-Słowiańskim w Nowym Jorku odbył się II Festiwal Polskich Filmów Dokumentalnych zorganizowany przez Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy. Patronat honorowy objął Sekretarz Stanu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa narodowego, a patronat medialny nieoceniony tygodnik polonijny Kurier Plus. Dwa tygodnie wcześniej projekcje miały miejsce w Ośrodku Amicus przy kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Obie imprezy cieszyły się ogromnym zainteresowaniem, po filmach toczyły się długie Polaków rozmowy z udziałem reżyserów.

Wstępem do części nowojorskiej była projekcja filmu „Tam, gdzie rozpoczęła się II wojna światowa” Bogusława Olszonowicza w szkole przy parafii Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Kazimierza. Była obrazem praktycznej lekcji historii dla młodzieży przeprowadzonej z wykorzystaniem militarnych rekwizytów na terenie walk w składnicy tranzytowej na Westerplatte 1 września 1939 r. Młodego kawalera najlepiej uczyć historii dając mu mundur, hełm i broń oraz stawiając w prawdziwym gnieździe karabinu maszynowego. Lekcji nie zapomni.

Na dzień przed rozpoczęciem festiwalu w galerii Kuriera Plus odbył się też wieczór autorski Bartosza Gawrona, motocyklisty i autora reportaży filmowych z tegorocznego XIX Międzynarodowego Motocyklowego Rajdu Katyńskiego. Widzowie obejrzeli unikalne relacje i usłyszeli zapierające dech świadectwa Polaków na Kresach, a długie rozmowy trwały do późna. Nie ulega wątpliwości, że bez względu na granice jest nas 60 milionów.

Przed południem pierwszego dnia festiwalu Bartosz Gawron opowiedział o swoich doświadczeniach rajdowych także uczniom polskiej szkoły przy Parafii św. Cyryla i Metodego, ilustrując je najciekawszymi fragmentami swoich filmów i organizując konkursy z nagrodami. Młodzi Polacy okazali się wspaniałymi widzami, nauczycielka Dorota Rutkowska pasjonatką jazdy motocyklowej a dyrektor Dorota Andraka niewyczerpanym źródłem pomysłów na kolejne wspólne przedsięwzięcia dla uczniów.