Publikacje
Krzysztof Nagrodzki - Pożegnanie i Zaduszki
Pożegnania
Dlaczego płaczesz Wszak mówiłeś Wszystko swój kres ma
Zwykła kolej losu Mówiłeś Życia przemijanie Ot tak zwyczajnie bez patosu
Wiara w Absolut Zmienność bytu Dystans do chwili Wiedzy fosa
Nieco uczucia trochę sprytu Oblec cię miały w moc herosa
Więc czemu płaczesz zagubiony Między ogromem wszechwieczności
A takim zwykłym ludzkim bólem który uciskiem w piersi gości Powietrze chwytasz otępiały Jakieś zdarzenia Coś tam robisz
Świat zrobił się zupełnie mały I musisz unieść go na sobie Oczy w ciemności masz otwarte
Myśli wyłażą wciąż z ukrycia
I krzyczą krzyczą tak uparcie
Za jednym Życiem
Tyle życia?
Pierwsza publikacja: Tygodnik "Katolik" nr 48 z 26 11 1989r.
Zaduszki
Księżyc ten sam Pośród gwiazd tych samych Wywołuje zjawy z gęstwy drzew zmęczonych Szaleństwami przeżyć umarłego lata W płomykach rozchwianych
W szmerze zwiędłych liści
Poszukują nadal traconego świata
Księżyc taki sam
Na niebie tym samym
Tylko Ciebie nie ma takiego samego W mroku zaniknąłeś Z nocą się stopiłeś Uciekłeś posłusznie od cienia własnego
Księżyc wciąż ten sam Cmentarze te same Trwają niewzruszone pośród zgiełku zdarzeń Tylko krzyży nowych wciąż nowych przybywa
Na cichnących miejsca pogrzebów naszych marzeń
Księżyc taki sam
Dla słów takich samych Taki sam niepokój rodzi je i śle W wyznaniach samotnych W wyznaniach zmęczonych Trwania bezsilnego Gdzieś na zdarzeń tle
Księżyc trwa ten sam Nad Ziemią zamarłą Skurczoną Po czasie kiedy zgiełk już ucichł Tą samą poświatą pełni roztrwanianą Znowu wzywa Ciebie Ty Tutaj Nie wrócisz
(Z tomiku „Na skraju” , Łódź 1990)