Prostujcie ścieżki dla Niego… (Mk 1,3b)

Początki Adwentu sięgają IV wieku; w Galii i Hiszpanii trwał on wówczas trzy tygodnie, wyróżniał go klimat ascetyczny, praktykowano post. Dwa stulecia później Rzym wprowadził Adwent do liturgii, łagodząc rys ascetyczny tego czasu. Symbole adwentowe, takie jak: wieniec, Roratka – świeca oznaczająca Maryję, teksty z Księgi Proroka Izajasza oraz wezwania do nawrócenia Jana Chrzciciela obecne wtedy w liturgii tworzą wyjątkowy klimat, który ma pomóc usposobić ludzkie serce do tej wolności, która domaga się ze swej istoty Bożej chwały oraz uczyć wartości oczekiwania oraz właściwego przygotowania do Świąt. Wieniec adwentowy to symbol wyczekującego w radości i miłości Ludu Bożego, symbol zwycięstwa i godności królewskiej. Wieniec oznacza według asocjacji słownikowych chwałę oraz sprawiedliwość. W Księdze Jeremiasza imieniem Boga jest sprawiedliwość: Pan Sprawiedliwość nasza (Jr 33,16). Prostować ścieżki dla Niego to nic innego jak realizować we własnej przestrzeni wpływu drogę ewangelicznych błogosławieństw, zrywać kajdany zła i grzesznych układów; Jezus sam chce przychodzić i uzdrawiać świat siłą naszego świadectwa.

Typowe dla tego okresu zachęty do podjęcia adwentowych postanowień i mnożenia dobrych uczynków mają za zadanie przygotować człowieka do głębokiego przeżycia kolejnych Świąt Bożego Narodzenia. Warto pozostawać strażnikiem tych wartości w świecie, którego parafrazując Hannah Arendt nie łączy już autorytet, ani nie scala tradycja. Tradycja jest rodzajem świętości integującym społeczeństwo. Nie o to chodzi, by dać się ponieść pojętej w kategoriach materialistycznych magii Świąt, których jakości nie wyznacza miłość bliźniego ani otwartość na drugiego człowieka, w którym Chrystus jest obecny. Możemy pozostać promykiem nadziei dla młodego pokolenia tylko wtedy, gdy ukażemy mu świadectwo drobnych czynów wykonywanych ze względu na Chrystusa - Boga wiecznie żywego.